Schreeuwn troch Dyami Millarson

Ik schrieuw ne myn eerste artikel yn it Eilauners.

Jister sei ik tjin heit: “Ik wil fan ne oof allene maar Eilauners tjin dy prate eeuwrs hew ik ginien om mei te úefenjen en dan leer ik de taal neut.”

Heit sei yn it Hollaunsk: “Dat meiste wal dwaan.”

Ik sei dà: “It is wal in byke fraimd om Eilauners tjin dy tò praten. Ik praat aik net sò fluch. Ik sil it yn yder gefal prebearje.”

“Nee, heer,” seid er yn it Hollaunsk; “it klinkt net fraimd.”

“Gúed, ik sil it geweun maar dwaan!” bracht ik út: “want op jò wiize kin ik it Eilauners prate lere.”

It wie tach wal in byke gek dat ik ne Eilauners praat tjin heit en er antweurdet altyd wierom yn it Hollaunsk. Maar ik mot it geweun maar dwaan blieuwe sonder schreum. It Eilauners is niks om dy feur te schomjen!

It faal my jister op dat ik al fole sinnetjes yn it Eilauners metje kin. De sinnen binne nach tige maklik, maar ik bin bliid dat ik yn twa wyke al ienfaudige Eilauner sinnetjes metje kin.

Fandei is it al 14 dagen lind dat ik begoon bin mei it leren fan it Eilauners.