Schreeuwn troch Dyami Millarson

Iense, ik wet net hò lang lind, wiene d’r trooi reuzen op ús eilaun eer’t der nach minsken wiene.
Jà livve fan ‘e fiskeree en dus yten jà allene maar fisk en jà tranken allene maar it blúed fan fisken. Jà hiene tach altyd sò’n húnger en teurst dat alle fisken yn ‘e hele see om ús eilaun op in dei fut wiene.
Jà rupten, schelden en gingen tò keer.
De reuzen sprangen op en dal en sò môke jà de dúne wer’t de dúnatters ne yn wenje.
Us eilaun wes sò as it ne is. De netieuwr yn al har scheunheid wie it werk fan ‘e reuzen.
De reuzen wiene lange tiid kwaid, maar it húelp ôlegerre niks. Jà kome om fan ‘e húnger en teurst en dà’t de reuzen al lang daid wiene, komen d’r minsken op it eilaun.
De daide reuzen wezzen bimmen en dus binne jà ien wezzen mooi de netieuwr fan ús eilaun.
Ne wetste werom der dúne op ús eilaun binne en weromst neut tò fole fan ‘e netieuwr nimme most maar aik genooch weromjaan most.