Geschreven door Dyami Millarson

Het is wel te begrijpen waarom het Schiermonnikoogs in verval geraakt is: Het is een moeilijke taal. Als je het wil leren, dan moet er echt voor gaan. Vaak willen mensen zich niet zoveel inspannen omdat het de menselijke aard is geneigd te zijn tot gemak en gevolg daarvan is natuurlijk dat het Schiermonnikoogs achteruitgegaan is.

Drie aspecten van de Schiermonnikoogse grammatica zijn vooral moeilijk, d.w.z. vergen veel aandacht van de leerling: (1) de sterke en onregelmatige werkwoorden, (2) de verbuiging van de bijvoeglijk naamwoorden, en (3) de verbuiging en het geslacht van de zelfstandig naamwoorden.

Na de uitdaging Schiermonnikoogs ben ik wat de grammatica betreft nog steeds niet uitgeleerd. Ik blijf nog leren. Ik ken veel vormen al passief, maar actief beheers ik ze niet zo goed. Ik heb ze dus al wel vaker gezien en ik herken ze zeker wel, maar wanneer ik er gebruik van moet maken of er zelf op moet komen, dan gaat dat nog niet zo soepel.

Hierbij is het gewoon een kwestie van oefening baart kunst. Dat is dus ook de manier waarop de taal gered moet worden. Aan de ene kant is het wel zo dat de moeilijkheid van het Schiermonnikoogs een barrière is om de taal te leren, maar het is aan de andere kant ook wel weer de rijkdom en eigenheid van het Schiermonnikoogs.

Ik stel mij voor dat mensen algauw het Schiermonnikoogs zullen bestempelen als boers, maar zij hebben nooit te maken gehad met de grammaticale complexiteit van de taal. Om de taal goed te leren weet ik dat het van groot belang is om op details te letten. Een valkuil van mensen die veel talen leren of kennen is dat ze alles over een kam scheren. Bewust zijnde van deze veelgemaakte fout, richt ik mij op wat taaleigen is aan het Fries, het Schiermonnikoogs en het Aasters.

Je kunt talen niet over een kam scheren, hoe verleidelijk dat ook is, vaak door onderlinge overeenkomsten of gelijkenissen. Je moet talen zoveel mogelijk in hun unieke waarde laten. Alleen dan zullen de schatten van iedere taal zich prijsgeven.