Geschreven door Dyami Millarson

Met het leren spreken en schrijven van vreemde talen ben ik streng voor mezelf. Jong geleerd is oud gedaan. Dus wil ik zo snel mogelijk leren, en daarom ben ik een strenge leermeester voor mezelf. Ik leer niet gewoon vreemde talen maar bedreigde talen. Dit betekent dat er zeer veel haast bij het leren is. De mate waarin een taal bedreigd is bepaalt de tijdsdruk.

Zeer hoog is bijvoorbeeld de druk bij het leren van Schiermonnikoger spreekwoorden, omdat er nog maar heel weinig sprekers over zijn. Van iemand die inmiddels heengegaan is wordt weleens gezegd: “Hij had overal wel een spreekwoord voor.” Zo goed wil ik ook het Oosterschellings, Hindeloopers en Schiermonnikoogs beheersen.

Ik vind dat wij op dit blog de talen nog niet goed genoeg beheersen (zie hier en hier). Dat is een streng oordeel, maar het gaat om het doel. Ik wil de bedreigde talen rap zodanig eigen maken dat ik me spreekwoordelijk goed kan uitdrukken en dat ik het gevoel heb of tenminste de indruk kweken kan dat ik voor elke situatie een passend spreekwoord heb.

We kennen veel woorden door onze taaluitdagingen en we kunnen redelijk goede zinnen maken in de talen, maar het vervolg gaat om de stijl van uitdrukken en het leren van talloze spreekwoorden die toepasbaar zijn op allerlei situaties. We mogen niet te snel tevreden zijn en we mogen niet rusten eer we alle façetten van de taal net zo goed onder de knie hebben als de oudste wijzen van de bedreigde talen.