Schreeuwn troch Dyami Millarson

De see, dy ‘t n’t tò evenaadjen is, het altyd ryk wein oon livven. It is derom aik in betreeuwberen livvensbron. De minsk yn it noden fan ‘e ieze wie yn ‘e iistiid tiige oofhanklik fan ‘e see, omdat dit de rykste bron fan fúedsel wie dàdestiids. Dit is walbescheeuwd altyd sò bleeuwn. Fiskers binne fanauds altòmets ryke júed. Dit kin min sjain yn ‘e fiskersdarpen fan Nederlaun. De gebeeuwen der binne wis net airm.

Twadieuwzend jier feurby mot dit aik sò wein hewwe. De aude Germanen motte wyten hewwe dat de see ryk is; deze tiidleuze wysheid mot har net omtgien binne. Jommes hè se in Seegod dy ‘t aik in God fan Weelde is. Dy hiet Ned (Audnoodsk Njörðr). Opmarklik oon Ned is dat hy de livvende febiining is twisken see en weelde. Sòdwaande witte wy dat de aude Germanen in febjaun seigen twisken see en rykdom.

Eertiids wie net jild de belangrykste bron fan bestain, maar dat wie geweun fúedsel. Derom seich min aik mooi eerbied nooi de see op. Ned is tògelyks de see en de weelde dy ‘t de see yn him draagt. De see is n’t las tò metjen fan weelde; dy twa hewwe altyd mooineeuwr febeeuwn wein.

As de see weelde mooibringt, dan bringt de God fan ‘e See aik weelde mooi him mooi, en sòdwaande wie Ned heel bemind by de aude Germanen. It gie by de Geuden feural derom hòfole se dwaan kinne om fúedsel op tò bringen; it aude folksleeuwen wie geweun dúelmatich omdat it folk gin tiid hie feur eeuwsin dy ‘t niks tò metjen hie mooi it belangrykste fan har minsklik bestain: yten.