Geschreven door Dyami Millarson

Doorbouwende op wat ik in mijn Friestalige artikel behandeld heb over volksgeloof binnenshuis en buitenshuis, wil ik hier de verering zoals dat thuis en in de natuur geschiedt in ogenschouwen nemen. De Germaanstalige stammen hadden vroeger hoofdzakelijk twee sferen waar zij de Goden konden vereren: In hun eigen huis of in de natuur (meestal het bos) dat ervaren werd als het eigendom der Goden.

De huiselijke sfeer was de meest vertrouwde sfeer, en men had aldaar een nauwe band met de geestelijke wezens. De sfeer daarbuiten was het domein der Goden omdat de mens het niet beheerste. De mensen heersten thuis, de Goden heersten in de natuur. Zo moet de verdeling geweest zijn. Vandaar zegt Tacitus dat de Germanen in de natuur de Goden vereerden, terwijl andere bronnen erop schijnen te wijzen dat de Germanen thuis ook nog offers brachten.

De tweedeling van huis tegenover natuur, de menselijke tegenover de goddelijke sfeer, moet het grondbeginsel des volksgeloofs geweest zijn waarop de oude offergewoontes gestoeld zijn. Het verkeer tussen mens en God moet binnenshuis heel intiem geweest zijn, terwijl het grootse van buitenshuis de Germaanstalige gelovigen weer op een andere manier aangesproken moet hebben. Het eigen huis was de plaats waar men het intieme, zeg maar de nauwe band, ervoer van het volksgeloof, de natuur was de plaats waar men het grootse, de glorie, van het volksgeloof ervoer. Door het intieme aspect moet de huiselijke sfeer wel de kern van de dagelijkse religie geweest zijn.