Geschreven door Dyami Millarson

Vloeiend spreken gaat niet alleen om een zin goed kunnen opbouwen, maar het gaat ook om de snelheid waarmee men een zin goed opbouwt. Oefening baart kunst. Om snelheid te kunnen bereiken heeft men veel oefening en herhaling nodig. Men moet namelijk bekend zijn met de zinspatronen. Het moet vanzelf gaan wanneer men spreekt. Dat is wat er bij het leren van een taal bereikt moet worden. Alle aandacht moet kunnen gaan naar de inhoud van de zinnen, niet de opbouw van de zinnen. Zonder een kruk kunnen lopen gaat sneller.

Men neme enkele mooie zinnen uit een boek of tekst om als voorbeeld te dienen en deze houde men vast in het hoofd. Dit is een oplossing voor het vraagstuk hoe men welbespraakt over kan komen op anderen. Het uit het hoofd leren van merkwaardige, wonderschone of belangwekkende zinnen is een gedegen manier om goed te spreken. Het gaat er dan alleen om hoe snel en hoe goed men deze zinnen kan nabootsen. Het wiel hoeft niet telkens opnieuw uitgevonden te worden. Navolging is een goede oplossing.

Een andere oplossing is gewoon stug doorgaan met spreken en door alle zinnen heen worstellen. De aanhouder wint. Deze aanpak is ook goed omdat de uiteindelijke vrucht onevenaadbaare en onvervalste welbespraaktheid is, doch het is een lange weg en die is niet eenieder bestemd. Met vallen en opstaan kan men oprechte welbespraaktheid bereiken, maar dat is moeilijkheid omdat het vereist dat men bereid is om beschamende blunders te maken tijdens het spreken en vervolgens schaamteloos door te gaan met spreken. Men heeft moeite met het opzij leggen van zijn eer, zelfs als dat vereist is voor aanzienlijke vooruitgang in het leven. Ik zie het edoch als zedelijk en eervol om ondanks alle tegenslagen door te kunnen zetten en het beoogde na veel smart en moeite te bereiken met dat doorzettingsvermogen. Om iets te bereiken moet men – dunkt mij – zijn tanden erin zetten. Bekwaamheid in spraak komt velen niet zomaar aanwaaien.