Skríeuwen fon Dyami Millarson

Eer leeuwden do Moanskene, dät et fúul Gode rakt. Nu leeuwe do Moanskene, dät do Moanskene eer in Bíelden leeuwden. Et is weer, dät man eer Bíelden moakede, uum do uunsjúnelke Gode oun dät Moanskenkän, maastendeels nit häldersjoond is, sjo tou läiten un tou biwiezen. Man dut beontwoudje nit ju Fräige, wät Gode sunt.

Gode sunt Nome. Et rakt ook Gode sunder Nome. Eer leeuwde man ook in uunbikoanden Gode. Dut wieren Alwen. Man do hagsten Gode, do Aanse wieren, hieden Nome. Trjo fon dusse Gode hieten Wouden, Neerd un Tuuner. Dusse Gode wieren neen Bíelden, man Nome.

Et is wäil tou begriepen, dät fóar do Moanskene do uunsjúnelke Gode Nome wieren. Man dät wieren ze nit alleen fóar do Moanskene. Do Gode wieren ook Herene fon ju Äide, dän Hemel un ju Unnerwareld. Do Moanskene fereerden do Gode deeruum jädden Offerjääften, do maastendeels uut Íetensweren bistuden. Dät waas dät Bääste, dät man fóar sien Herene doun kude.