Skriiₐnd tróch Dyami Millarson

Fuule tòltjes fan ââlde kóóningen binne ien Hielepen bewarre bliiₐnd en dit tòltjen het een hééₐd fan ‘n géést bie de Iendiek: ‘r Weer ‘s ‘n joengeman, die ‘t de nèᵤgende sóón fan ‘e Kóóning fan Frieslâând wééₐ. Hie soêₑd nòòit kóóning wòdde kenne, ómdòt ‘r fuule tó let gebóóren wééₐd. Sien broeₐs en jerre fééₐr súrgen altieten goo fòòr him en herken altieten nei him, azzer mar het tó kleijen hee. Òp ‘n dei hee ‘r skeen genóg fan sien libben. Hie geeng ‘r jammerjend en klèègjend òp uut en hie ròòn ‘n tiₐcht wââld ien. Hie ròòn mar en hie ròòn mar. Hie ròòpte oender ‘t köierjen hadòp uut, het sien broeₐs en fééₐr ‘m ien sien aigen allegaar misdeent hee-en. Hie ròòpte: «Òò, jèè sloogen tòch nòòit acht òp mie!»

De iiₐnd faal en dèè wââd ‘t só tiₐster dòt ‘r gin haaₑnd meer fòòr aigen sèèn koo. Hie see: «Òò, iek hef gin lantèₐnne bie mie en dòt kómt allegaar tróch mien broeₐs en uus fééₐr!» ‘t Begòòn daaliks tó wéélèèₐchtjen. Dèè see ‘r: «Òò, dòt ek jitte!» Hie hééₐde de rein mei bakken uut ‘e hiemel kómmen en òp ‘e blòdden fan ‘e baimen delfallen. Hie geeng tróch mei kleijen: «Óó, óó, jout ‘r den gineen óm mie, wòl den gineen nei mien winsken herkje?» Hie soog dèè ien eenen ‘n lócht ien ‘t wââld. Hie koo sien aigen nâât leeuwe, mar neidòt ‘r ‘s goo ien sien aigen wriiₐnd hee en ‘t lócht nâât fedwiend wééₐd, woêₑd ‘r ‘t ‘r ‘s fan tiₐchter bie besèèn. Gaauw geeng ‘r ‘r henne.

‘n Ââld wiif seet bie ‘n fiir en jó woêₑd meer hóólt òp ‘t fiir smiete krekt dèè ‘t ‘r ‘n joengeman fòòr jer feskiende. Jó see: «Joengen tòch, hó ken iek dien winsken wiir meikje?» Soender gedei tó sizzen geeng de kóónings sóón gaauw nei ‘t fiir tó, óm sien gesicht en henden tó fewarmjen. ‘t Ââlde wiif soog nei him en dèè see ‘r: «Het wö-je dèₐmei sizze?» Jó see: ‘Joenge kèèₐdel, hest-toe gin winsken? Iek ken alles, het-stoe die mar winsket, wiir meikje.» De joengen koo deroer befestigje: «Jaa, iek hef wòl ‘n winsk.» Jó òntwòdde: «Doe kòòm bie mie óm die winsk fefúld tó kriejen, óóₐs?» Hie tòòt ééwen nei en òntwòdde: «Krekt, só ies ‘t.» Jó frigge: «Het ies den dien winsk? Doe kest ‘t mie wòl fetòlle, heer.» Hie see: «Iek wòl só riik wèèze as uus fééₐr, de Kóóning fan Frieslâând.» Jó see: «Dòt sòl barre.»

De joengen wââd só riik as de Kóóning fan Frieslâând en hie kòòst alles kaipje, het ‘r mar woeₑd. Tòch wééₐd ‘r nâât tófrééden en geeng ‘r wúr jammerjend en kléégjend nei ‘t wââld. Alles badde krekt as de èèₐste keer. ‘t Ââld wiif frigge: «Het ies den dien winsk? Doe kest ‘t mie wòl fetòlle, heer.» Hie see: «Iek wòl só machtig wèèze as uus fééₐr, de Kóóning fan Frieslâând.» De joengen wââden só machtig as de Kóóning fan Frieslâând en hie kòòst alles òddeneerje, het ‘r mar woêₑd. Tòch wééₐd ‘r nâât tófrééden en geeng ‘r wúr jammerjend en kléégjend nei ‘t wââld. Alles badde krekt as de twadde keer. ‘t Ââld wiif frigge him óm sien winsk en hie see: «Iek wòl só mòòi wèèze, dòt alle frouliiₐd mie wòl graig hewwe wòlle.»

‘t Ââld wiif see: «Nèᵤgende sóón fan ‘e Kóóning, iek bin ‘n tjoeₑnster en doe bist ‘n roepjen-nòòit-genóg. Iek ken wòl ‘n roep fan die meikje, mar dòt ies nâât, het-stoe winske hest. Mei dizze tròdde winsk fan die kómt ‘r ‘n eend oeₑn ‘e flook, die ‘t tòòlef hoendet jiiren òp mie rest het. ‘n basten erke sòst-toe nó wòdde. Alle frouliiₐd fan ‘e èèndenwrââld sòlle fan die allónig wèèze. Iek jòòₑn die ‘n stèₐt mei twaa krúllen d’r ien óm alle èèndenfrouliiₐd mei oeₑn tó loeken. Doe heest ‘t bie twaa winsken hââlde mútten en óóre méénsken sòlle tróch dien stèₐt mei twaa krúllen nòòit fejette, dòt ze nâât tó fuule winskje mútte ien ‘t libben.» ‘t Badde só as de tjoeₑnster seid hee. De erke, die òòit ‘n kóónings sóón wééₐd, wââd ‘n grätsken fééₐr, en eendlik wééₐd ‘r tófrééden. Alle erken mei ‘n krúlstèₐt stammen òò fan dizze erke, die ‘t ‘n oentófrééden kóónings sóón wééₐd en sien gelók gefoenden hee tróch fééₐr tó wòdden fan alle erken fan ‘e wrââld.