Schreven deur Dyami Millarson

Begrip veur olden, dat is ‘n schier ding. Onner t volk priezen wie ja begrip veur olden, moar begrip veur olden blift voak bie aigen femilie en gaait nait verder as dat. Begrip holdt op bie ons aigen deur en moar al te voak vinnen lu dat aandere mensken gain begrip verdainen of lu dinken der nait om dat aanern, mit noame de olden van aandere femilies, ook begrip neudeg hemmen. Begrip veur nkander is voak hail ver te zuiken. Doarom is t gain schaande dat wie gain begrip hemmen veur onze verre veurolden, of toch wel? As wie ais meer begrip veur verre veurolden op te brengen prebaaierden, zollen wie den nait meer laifde mit ons ien ons haart droagen?

Wie hemmen verlet om licht, vree en kracht. Wie mouten mit ons gevuil leven en doarvandoan kennen wie licht, vree en kracht kriegen ien ons leven. Onze veurolden zollen moar zo docht hemmen over heur Goden dij beantwoordden aan heur verlet om licht, vree en kracht: Ie geven ons licht, vree en kracht. Joen licht, vree en kracht is aiweg tot de Reuzen ‘t vernailen. Ie bennen onze heren van licht, vree en kracht en wie begeern ‘t keunenkriek van joe op eerde. Ie bennen ien t hemelriek, moar t eerdriek is ook joenent, omdat ie de wereld moakt hemmen oet ‘t lief van olde Reus en doarveur willen de Reuzen wroak op joe.

Ie hemmen licht moakt veur ons. Zun en moan schienen veur ons, omdat ie ‘t zo wild hemmen. Wie bennen joe dankber veur ‘t doagelkse licht dat ie aan ons geven. Elke dag dij begunt mit zunsopgaank is ‘n dag dij ie aan ons schonken hemmen. Doarom brengen wie joe offers. Onze offers loaten onze dankberhaid zain veur joen licht. Lu zollen staarven zunder joen licht. Bomen en gras gruien omreden ie geven licht aan eerdriek en holden dit nait veur joezulf allain ien t hemelriek. Joen licht geft leven aan ons. Joen licht holdt ons apmoal ien leven omdat planten, daaiern en mensken joen licht neudeg hemmen om te gruien. As wie traauw aan joe offeren, geef ons den ook joen vree en kracht, omdat wie joen kracht neudeg hemmen om veur onszulf, ons vee and onze oogst te zörgen en joen vree hemmen wie neudeg om nait ien ons levenswaark stoord te worren. Vree geft ons mogelkhaid om goud te eten en as wie goud eten hemmen, kennen wie waarken aan ons gevuil en doarmit leren leven. Zunder goud eten ken de mensk niks; nait vuilen, nait dinken, en ook nait dankber wezen.