Skríeuwen fon Ken Ho

Wie ferbrange ju maaste Tied mäd uus Femielje ien uus Líeuwend. Wie skulen toanke, dät uus Oolden, Brúure un Sustere uus maastentied goud begriepe skulen. Dät stämt man nit aaltied. Ook wan wie mäd him so loang wezen häbe, kon dät so weze, dät jo uus nit so goud kanne as uus bääste Frjúund(e). Iek toanke, dät t uus Líeuwendläkse is, Moanskene tou fienden jo uus begriepe. Un do bruke nit mintwain uus Oolden tou wezen, ovvol wie t wolle. Toumäts mouten wie toureke, dät uus Oolden of Brúure of Sustere uus nit alles reke konnen dät wie bruken. Dät Is nit hiere Failer, uumdät wie uur Ferloangsten häbe as wie gratter wäide. Wan wie uus nit moor dicht fele bie uus oaine Femielje, mouten wie uur fienden do uus näie Femielje wäide konnen.

Et Is bääst, uum nit fergräld tou wezen mäd uus oaine Femilje ju uus nit begript, wilst wie uus deerap gjuchtje uum uus näie Femilje tou fienden. Man mout sik deermäd oufiende dät sien oaine Femilje him nit hälpe kon. Do konnen wie färe gunge, un dusse Seke bäte uus läite. Dät betjudt nit dät wie uus oaine Femielje fóar immer nit sjo skällen. Et betjudt bloot dät wie uus gjuchtje mouten ap uus näie Líeuwend, deer wie n näie Femilje apbaue.