Geschreven door Dyami Millarson

Ooit zei iemand tegen mij: ‘Wij moeten geen talen erkennen, want dat kost belastinggeld. Het zijn en blijven gewoon dialecten.’ Deze persoon maakte van de hiërarchische situatie tussen taal en dialect een financiële kwestie; de minderwaardigheid van bepaalde talen zou financieel lonen. Wat deze persoon zei zette mij aan het denken over de economische waarde van taalbehoud, en algauw kwam ik tot het inzicht dat talen meer opbrengen dan zij ooit zullen kosten (zie hier en hier). Vandaar kwam ik met het concept taalindustrie.

De bewering dat inheemse talen niet erkend moeten worden omdat dat belastinggeld zou kosten kwetst de gevoelens van de sprekers van deze talen die jarenlang bijgedragen hebben aan de Nederlandse maatschappij door hard te werken en belasting te betalen. Het is pijnlijk hoe deze bewering sprekers van inheemse talen van Nederland afschildert als nietsnutten wier taal alleen maar belastinggeld zou kosten. Ik kan mij bijna geen grotere belediging bedenken. Het is bijzonder mensonvriendelijk.

Aangezien de sprekers van inheemse talen van Nederland bijdragen geleverd hebben en nog steeds leveren is het niet onredelijk om te verwachten dat Nederland ook hen kan bijstaan in de erkenning en het behoud van hun inheemse taal. Immers, gezien het feit elke taal een beperkt aantal sprekers zal hebben en al deze sprekers belastingbetalers zullen zijn zal, indien een beetje belastinggeld naar de talen gaat, het niet meer kosten dan wat er bijgedragen wordt door de sprekers van de talen.

Het is zeer belangrijk om de sprekers van inheemse talen tevreden te houden en hun toe te bedelen wat hun toehoort. Indien mensen vergroot geluk ervaren, zullen zij ook meer moeite doen om bij te dragen. Een goede investering brengt ook meer geld op. Met de bescherming van inheemse talen kan men het hart van inheemse gemeenschappen voor zich winnen.

De erkenning van talen gaat niet om of het nu belastinggeld kost of niet, want ook een dialect kan belastinggeld kosten doordat het op school onderwezen wordt bijvoorbeeld, maar waar het om gaat is eerder een zedelijke kwestie; vinden wij het als maatschappij aanvaardbaar dat wij het bestaan van inheemse talen ontkennen en dat wij het geluk van inheemse taalgemeenschappen ontnemen door te zeggen dat zij slechts dialectsprekers zijn? Immers, het woord dialect is geen compliment, want dialect gaat uit van een minderwaardigheid ten opzichte van taal. Dit hiërarchisch verschil zit in het woord dialect ingebakken en dat heeft noch de wetenschap noch de politiek eruit kunnen halen; er zit een stigma op het woord.

Door inheemse spraaksystemen als talen te erkennen wordt de gelijkheid van inheemse talen erkend en bevestigd. Dit is hard nodig na een historie van onzedelijke ongelijkheid die het geluk van mensen afgenomen heeft en hen ontmoedigd heeft om bij te dragen aan onze maatschappij naar hun beste kunnen. Er is mensen een hoop leed aangedaan en onze maatschappij heeft daardoor ongemerkt veel economische kansen verloren en financieel verlies geleden; aldus hebben wij een zedelijke plicht als maatschappij om een einde te maken aan deze cyclus van leed door het concept van dialect zoveel mogelijk te verbannen en het concept van inheemse taal te omarmen. Het Nederlands is slechts een van de inheemse talen van Nederland, en het is goed voor het imago van Nederland om de zedelijke keus te maken alle inheemse talen gelijk te behandelen. Dit zou tot voorbeeld kunnen strekken voor de rest van de wereld en vanwege de internationale competitie in de financiële wereld is het juist goed om koploper te zijn in de zedelijke vooruitgang van de wereld. Nederland kan een baken van licht zijn; wij kunnen ofwel leiden of geleid worden, en als wij zede verkiezen, kunnen wij wereldwijd opzienbarend en leidinggevend zijn als piepklein landje op de wereldkaart.