Geschreven door Dyami Millarson

Toen ik als negenjarige in 2004 in Nieuw-Zeeland verbleef op een camping dicht bij Kerikeri, kreeg ik een keer van de campingeigenaren de kans om honing uit de raat te proberen. De honing heb ik destijds een klein beetje geproefd met veel aarzeling, maar de raat wou ik beslist niet eten. De vrouw van de camping probeerde ons nog voor te doen hoe wij het moesten eten en zei in het Engels dat wij het moesten proberen, maar ik was er helemaal niet mee bekend, ik vond het zelfs vies eruitzien en vroeger wou ik nooit eten, drinken of snoep van volwassenen aannemen. Als volwassenen mij iets aanboden, was het altijd mijn eerste impuls om het te weigeren. Al kende ik de volwassenen enigszins, ik bleef het wantrouwen en niets kon mij overreden. Zo kwam het dat ik deze kans om een honingraat te eten maar liet voorbijgaan; het voordeel is dat ik vanaf toen wist wat een honingraat is en dat het eetbaar moet zijn (de vrouw had het zelf voorgedaan dat je het kon eten). Achteraf ben ik blij dat ik dit destijds geweigerd heb, waardoor ik het op een moment kon uitproberen dat ik er aan toe was en er zelf behoefte aan had.

15 jaar na dit voorval was het juiste moment aangebroken. 2019 is het jaar dat ik aan veel nieuwe dingen, die ik vroeger nooit geprobeerd zou hebben, toe ben en het graag uitprobeer. Op de terugweg van het ziekenhuis op vrijdag 25 oktober bezochten wij de natuurvoedingswinkel voor boodschappen en daar zag ik honingraten bij de kassa liggen in doosjes. Ik zag dat het erg duur was, maar het leek mij een eerlijk en bijzonder product. Ik kon kiezen uit bloemen en zeeaster. Ik heb op dat moment maar voor dat laatste gekozen omdat er verteld werd dat het speciaal voor de regio is in verband met de Wadden. Ik heb wel wat met de Wadden omdat ik twee Waddenfriese talen beheers: het Oosterschellings en Schiermonnikoogs. Zeeaster was dus de honing voor mij.

Thuis wou ik de honingraat meteen proberen. Ik was eerst een beetje huiverig om een stuk honingraat af te snijden en in mijn mond te doen, maar ik zette erdoorheen en deed het gewoon. Ik werd verrast – neen, zelfs beloond – met de overheerlijke smaak van de honing. Nog nooit had ik eerder zulke lekkere honing geproefd en ik slikte ook wat van de bijenwas in. Ik spuugde het bijenwas uit dat ik verder niet op kon na er enige tijd op gekauwd te hebben. Mijn vader wou het hebben omdat hij er nog een kaars van maken kon, dus ik spuugde het maar niet uit in de prullenmand. Hij had ook maar van de honingraat geproefd toen hij hoorde dat ik het zo lekker vond. Hij was het helemaal met mij eens dat het de lekkerste honing was die hij in zijn hele leven geproefd had. Dat is dus voor hem een van de beste smaakervaringen in wel meer dan zestig jaar. Hij wou meteen meer kopen. Dat heeft hij dus gedaan en daardoor hadden wij uiteindelijk 3 honingraten in huis. De eerste heb ik in de nacht van 25-26 oktober helemaal opgegeten toen ik niet kon slapen. Zo lekker vond ik het. Toen ik eenmaal een paar happen genomen had, kon ik niet meer ophouden. Het is een soort oersmaak. Deze smaak deed mij aan de Germanen denken. Zij moeten deze overheerlijke smaak ook gekend hebben en daarom bestaat zeker het Germaanse erfwoord voor honing in alle moderne Germaanse talen die ik geleerd heb: Zweeds honung, Duits Honig, Sagelterlands Hunich, Schiermonnikoogs heuning, Hindeloopers hóóning, Oosterschellings huning, Kleifries huning, Helgolands Hönnung.

Nu ik dit artikel schrijf is het 26 oktober ‘s nachts, over vier minuten is het al 27 oktober. Mijn vader heeft op 25 oktober ook 1 bloemenhoningraat gekocht die ik nog niet geprobeerd heb. Het ligt naast mijn bed omdat mijn vader het daar geplaatst heeft en ik kijk er nu naar. Ik ben zelf erg benieuwd naar de smaak. Zal het net zo lekker en speciaal als de zeeaster zijn? Zal ik het morgen maar eens proeven?