Geschreven door Dyami Millarson

Helgoland is een rotseiland in de Noordzee dat deel uitmaakt van Duitsland en het wordt sinds mensenheugenis bewoond door Helgolanders, een Friese etnische minderheid. Deze Rotsfriezen spreken een unieke taal die helemaal aangepast is aan hun rotseiland in de zee. Zo hebben zij geen eigen woord voor bos omdat dit niet op het eiland bestond. Het concept bos deed er dus voor hun taal en cultuur niet toe. De Rotsfriezen, die vanouds het Helgolands ofwel Halunder spreken, zijn zo lang op het rotseiland geweest dat zij een geworden zijn ermee en zij zijn naar diens aard gaan leven.

De rotsachtige grondsoort van Helgoland heeft hun leven bepaald en daarom mag men de eilandbewoners met ernst Rotsfriezen noemen, gelijk men de Kleifriezen naar de kleigrond waarop zij leven mag noemen en eveneens de Friezen van Sagelterland mag men Veenfriezen noemen naar het veenlandschap waarop zij (oorspronkelijk) leven en dat zij Foan, verwant met veen in onze taal, noemen in hun inheemse en voorouderlijke taal.

Er zijn nog maar weinig sprekers van de Helgolander of Rotsfriese taal over. Het precieze getal is ons onduidelijk en wij willen hier dus onderzoek naar doen. Voordat wij de taal leerden, voorspelde men dat de taal uit zou sterven. Doordat wij de taal geleerd hebben zijn wij het niet met deze voorspelling eens en wij menen juist dat de taal overleven zal, o.a. omdat het nu gebruikt wordt als blogtaal of internettaal.

Het is nu nog maar aan het begin van ons jarenlange project en wij geloven dat ons gebruik van de taal op dit blog aanstekend zal werken voor anderen en dat door ons blog, waar bij tijd en wijlen Helgolander artikels verschijnen, de belangstelling voor de taal vergroot zal worden. Er kan nog veel voor de taal gedaan worden en wij moeten ons vooral richten op de productie van artikels waardoor mensen de taal kunnen zien en bekend kunnen worden ermee.

Wanneer mensen de taal kunnen zien, begint het voor hen te leven. De taal is alsof het nooit bestaan heeft als mensen er nooit mee in aanraking komen; door de onzichtbaarheid is het alsof het reeds gestorven is. Het internet, met name het blog dat wij beheren, biedt een uitkomst hiervoor en maakt het mogelijk om de taal in leven te houden in deze eeuw en zelfs wijd en ver over de aarde te verspreiden. Graag dragen wij een steentje bij aan de wereldwijde overdracht van de taal.