Geschreven door Dyami Millarson

Begin februari kwam ik in 2017 in Hongkong. Erg vermoeid was ik toen ik landde. Dat zorgde ervoor dat ik moeite had met alle handelingen om naar de baggagehal te komen en inderdaad leverde dit ook wat problemen op bij de douane omdat ik na de vlucht niet helder meer was, niet zo goed wist wat ik moest doen in de nieuwe onbekende omgeving van de luchthaven en gewoon rust nodig had terwijl er veel drukte om mij heen was.

Ik voelde mij vooral ongemakkelijk omdat ik niet wist wat mij te wachten stond in de baggagehal en ik maakte mij ernstige zorgen om mijn koffer waar allerlei dingen, o.a. mijn lievelingskledingwaren, in zaten die ik komende 3 maanden (februari, maart, april) nodig zou hebben tijdens mijn verblijf in Hongkong. Uiteindelijk toen ik door de douane heengekomen was, zat ik nog in de zenuwen over mijn baggage en vroeg mij af of het wel goed overgekomen was vanuit Delhi. Het was dus een hele opluchting toen ik mijn koffer zag en ik voelde mij een heel stuk gemakkelijker nadat ik mijn baggage helemaal veiliggesteld had. Vervolgens begaf ik mij naar de aankomsthal en daar stond mij weer het volgende te wachten. Ik kon Ken Ho niet vinden tussen de mensen.

Ik keek maar en ik keek maar. Ik ben al niet zo goed in zoeken en dit frustreerde mij. De batterij van mijn telefoon was ondertussen leeggelopen en derhalve kon ik geen contact opnemen met Ken Ho. Ik besloot uiteindelijk maar om een batterij te kopen bij een electronicawinkel in de luchthaven. Ik was al lang blij dat ik dat kon vinden en vond het minder erg dat ik vervolgens 60 euro lichter was om een externe batterij te kopen om mijn telefoon op te laden. Ik wou dit gewoon snel afhandelen en zo snel mogelijk naar bed. Ik had het gehad want ik voelde mij ziek en had gewoon rust nodig voor herstel van de lange vliegreis die wel 24 uur bedroeg vanwege overstap in India. Gelukkig kon ik gratis internet krijgen, een berichtje versturen naar Ken Ho en hem vervolgens gauw treffen. Hij zat ook in de zenuwen omdat hij mij niet kon vinden.

Nadat het eerste zenuwslopende gedeelte in de luchthaven over was, kwam ik in het lekkere tropische weer buiten terecht. Dit werkte rustgevend op mij terwijl wij op de bus zaten te wachten. Ik kan mij nog heel goed het zonlicht herinneren toen het voor de eerste keer buiten in Hongkong op mij viel en het zicht van het tropische groen. Wat een verademing. Het voelde alsof ik net uit een akelige gevangenis of onprettig doolhof gekomen was. Mij was het dus te veel om nog allerlei handelingen te moeten verrichten na de landing, maar het was nu over en ik kon genieten van de zon. De warme lucht voelde voor mij wel prettig aan. Het was enigszins benauwd, maar de warmte deed mij veel goed. Wij stonden dus buiten te wachten en wij praatten met eljaar terwijl ik keek nieuwsgierig naar de planten en bebouwde omgeving om mij heen keek.

Ik nam het in mij op om eens goed te beseffen waar ik was. Ik zei tot mijzelf: ‘Dit is dus Hongkong waar ik ben. Zo ziet het eruit.’ Ik had mij er helemaal geen voorstelling bij gemaakt en ik wist dus niet wat voor wereld mij te wachten stond. Expres had ik dit niet gedaan want ik houd wel van een aangename verrassing. Ik wou het gewoon zelf zien en het avontuur aangaan. Eerst moest ik wel uitrusten.

De busreis liet mij Hongkong zien. Ik zag de bebouwing en de natuur. Het viel mij op dat er nog veel bomen waren en dat de omgeving erg groen was voor een stad. Ik vond het mooi om de planten te zien. Deze deden mij aan Nieuw-Zeeland denken. Het voelde dus enigszins bekend voor mij. Wellicht ook omdat de ruimtelijke indeling Brits aandeed zoals in Nieuw-Zeeland. Dit deed mij op mijn gemak voelen. Het was een mooie dag om Hongkong te zien. Ik kan mij ook goed de tropische geuren herinmeren. Het waren beslist geen onprettige geuren. Tijdens de busreis werd ik wel een beetje misselijk van alle bochten en toen wij eenmaal bijna aangekomen waren op onze locatie in South Horizons op Ap Lei Chau (het tweede dichtbevolkste eiland op aarde), moest ik wel even bijkomen.

Ik was namelijk duizelig geworden van de busreis en dit kon natuurlijk makkelijk gebeuren omdat ik al vermoeid en ziek was sinds mijn aankomst op de luchthaven en dan had ik daar nog een heel avontuur beleefd! Ik hoopte maar dat mijn bedje gespreod was en dat ik meteen kon gaan liggen. Wij liepen langs de flats. De hoge gebouwen – wolkenkrabbers waren het – verwonderden mij. Zulke hoogbouw was ik niet gewend. Ik stond daar dus wel even bij stil en wou het rustig in mij opnemen. Vlak voor het flatgebouw waar Ken Ho woonde was er een groen gedeelte, een soort park. Daar maakte ik een paar foto’s van de omgeving. Het groenige sprak mij wel aan.

Het had wel wat, vond ik. We liepen daarna gauw door, we namen de lift en ontmoetten Ken Ho’s ouders. Vervolgens kon ik meteen door naar bed en ik nam eventjes een foto van mijzelf. Toen pas zag im hoe bleek/ziek ik was. Daar schrok ik wel even van, maar ik wist dat slaap/rust mij goed zou doen. Ik ging dus lekker uitrusten en diezelfde avond heb ik ook lekker gegeten met de familie Ho. Het deed mij snel opknapen. Ik had, echter, wel een opkomende griep en daarom duurde het herstel destijds wel enige dagen waarover ik in een volgend artikel zal schrijven. Het volgende avontuur was namelijk: mijn herstel en het vinden van producten die ik nodig had of die bij mij pasten om mij op mijn gemak te doen zijn.