Schreeuwn troch Giovanni Pinto

Dà ‘t ik jister nacht meute hie om yn sliep tò falen, schreeuwn ik in gedicht.

Ik tacht oon ‘e júed dà ‘t yn myn livven fan seer got belang wein hewwe en wer ‘t ik it maiste fan heeuwd.

Dat gedicht is eurspronkelik yn ‘t Molees en lieuwdt as folge:

Si kkumë nu rαjjë de lëûscë
Ka trêsë yεndë l’ukkyë mαinë ε l’anëmë
Lassë nu señë andëlébbële jεndë a mma’,
Pë ssembë,

Yεnd’ a ll’oskurë·të d’ a nóttë,
Si a stellë ka brεllë kkyu ffórtë,
Ku yóñë nnóttë mettë u sgwαrd’ u meggyë

Dit is de ieuwrsatting derfan yn ‘t Ytaljaans dy ‘t hilpe kin by it festain fan ‘e Molese tekst fanwege de starke bjaun twisken de twa tange, eeuwndanks de gotte feschillen twisken de beide, wazzend it Ytaljaans de launstang en it Molees in minderheidstang:

Sei come un raggio di luce,
Che attraversa i miei occhi e la mia anima.
Lasci un segno indelebile in me,
Per sempre,

Nell’oscurità della notte,
Sei la stella che brilla più forte,
Cui ogni notte porgo il mio sguardo.

It fegelyke de perseun mooi ‘n straal fan jiet, dy ‘t sò ‘n yndruk op dyn hets het, dat it as aft dy straal troch dyn eigen jocht yn dyn siel gie, en in eeuwnfutdwaanberen teken feur altyd feliet.

Sò wedt de peurseun feur wa ‘t it gedicht môked is aik mooi de helderste stier yn ‘e nacht wernooi ‘t ‘ste ydere nacht sjaiste.

Dit is ien fan myn gedichten fan liefde feur ôle júed en perseunen da ‘t my fole útmôke hewwe en mooi my yn ‘t livven roond hewwe, maar da ‘t soms net mair op ‘e ieze livjend binne aft tò fier wooi fan my binne, wertroch ‘t myn ooin livven en dat fan eeuwren sòas ik iensumer wezzen is.

It is wis hulpsum feur ‘e genesing fan dyn hets om ôle herhinderingen fan dyn freeuwnen en nooisten dà ‘t der net mair binne op schrift tò stellen, sòdat har geheugen twisken ‘e júed fan it minskdom bestain blieuwt.

Maar wat it belangrykste is, is om mooi’neeuwr fan dit kotse livven tò genieten, omdat it ôlegerre op in dei net mair muchlik wazze sil.

Carpe diem.