Scrīptum ā Dyami Millarson sīve Aquilā Molīnāriō

Quā re linguam vīventem aut mortuam appellāre possumus? Cum lingua animam, quae Frīsicē sermōne pāgāne taalgeast appellāta est, habeat, lingua vīvere aut morī potest.

Quandō quaedam lingua moriētur? Sī anima quamdam linguam relinquet, lingua moriētur.

Cūr mors linguae mortī hominis similis est? Lingua, sīcut homō, vīvere sine animā nōn potest.

Quod est lingua vīvēns? Est lingua quae animam habet, enim lingua mortua animam nōn habet.

Quam ob rem anima linguam relinquet? Sī omnēs hominēs, quī quādam linguā ūtī possunt, morientur, anima linguam relinquet.

Dum lingua mortua iterum vīvēns fīeri poterit? Sī novī hominēs linguā ūtī discere, anima ad linguam remigrābit.

Cūr anima remigrābit sī hominēs linguā ūtī discere? Nam hominēs vīvam vōcibus in linguam spīrant.

Quod linguam, ad quem anima remigrāvit, appellāmus? Linguam resurrectam sīve revīventem.

Quod est exemplum linguae revīventis? Sermō VVangerōgae, quō egō loquī discuī annō MMXXI, tāle exemplum est.